مرا به هدایت مدام مفتخر فرما!

ما به جریانِ "ایمان" در زیستِ خود نیازمندیم، زیست تمام ساحتی مومنانه. حکمرانی مومنانه و حکم پذیری مومنانه. اخلاق مومنانه، رسانه نگاری مومنانه، حریم داری مومنانه و حرمت گذاری مومنانه. این هم نسبیت بردار نیست که چون به دایره "خودی" ها بربخورد، واجب الرعایه باشد و در مواجهه با کسانی که "ما" نمی پسندیم، به وجوب رعایت نکردن آن حکم دهیم. متاسفانه از قلم و زبانِ برخی ها در باره غیر هم اندیشانشان جز "شر" نمی زاید و هرچه خیر است را می پوشانند. دروغ تولید و تکثیر می کنند و چند دست می چرخانند و در دست چندم به دروغ خود ساخته استناد و آن را سندانگاری می کنند. می پندارند که در، همیشه بر همین پاشنه خواهد چرخید و قلم همواره در کف آنان خواهد بود. اما تا این پندار ترک برمی دارد، داعیه دار حریم بانی و حرمت داری می شوند! اینان را باید به گفته ها و نوشته ها و بافته های گذشته خودشان ارجاع داد تا ببینند چقدر تهی از اخلاق گفته و نوشته و ساخته اند. چقدرایمان از مسلم غریب تر مانده است در رفتارشان. کوچه های ذهنشان از کوفه هم تهی تر از مداراست چه رسد به مروت که انگار در مزرعه فکرشان، بذرش، همان اول خوراک ملخ ها شده است. بدانند و بدانیم همه مان که فراتر از مدارا به مروت در حق همه نیاز داریم. بدانیم همه مان که باید رفتارمان را به قواعد دینی، جوانمردانه سازی کنیم. راه درست زندگی کردن این است. بدانیم که "ما" سنگ ترازو و تراز زیستن نیستیم. همدیگر را بفهمیم و به هم احترام بگذاریم. نمی شود احترام بخواهیم اما حرمت داری نکنیم. در این عالم قاعده ای است که در آن دنیا هم به عدالت خواهیم دید که با همان دستی که بدهیم، پس خواهیم گرفت. پس خوبی کنیم تا خوبی ببینیم. عدالت رواداریم تا با ما عادلانه برخورد شود. بکوشیم به م, ...ادامه مطلب

امام جواد(ع) برای همه عزیز و راهنماست، اما برای ما مشهدی ها علاوه بر این یک آقازاده متمایز است. ما که آفتاب نشین حضرت شمس الشموس(ع) هستیم به این آفتاب جوان و جهان گستر یک تعلق ویژه داریم. هرجا که نام حضرت ایشان را می شنویم، در جان، جوان می شویم و از شوق لبریز. امام جواد(ع) را ویژه عزیز می داریم. این می طلبد که در درس آموزی از مکتبش و زیستن به هندسه طراحی شده از سوی حضرت هم اهتمام تمام داشته باشیم. تنفس در زیست بوم مشهد الرضا(ع) می طلبد که در تنظیم نظامات زندگی به تراز تقوی، همتی بلند داشته باشیم. حقیقت ایمان اینجاست. راه سعادت هم از رهگذار کلام عصمت می گذرد، پس بخوانیم و بدانیم و به رفتار در آوریم این کلام امام جواد(ع) را که می فرمایند: «لَنْ یَسْتَکْملَ الْعَبْدُ حَقیقَةَ الاْیمان حَتّی یُؤْثرَ دینَهُ عَلی شَهْوَته ؛ بنده ای حقیقت ایمان را نمی یابد مگر آن که دین و احکام الهی را در همه جهات بر تمایلات و هواهای نفسانی خود مقدّم دارد.» ما هم که خواهان رفعت در مقام ایمان هستیم، پس باید این سرمشق را به مشق هر روزه تبدیل کنیم و سنگ ترازو مان حتی در نفس کشیدن هم این باشد، اینکه همه چیز را برای خدا ببینیم و بخواهیم. اگر چنین شد، رفتارمان هرگز خلق خدا را نخواهد آزرد. خدا که هدف باشد، بندگی که رسم زندگی شود، زیبایی ها در افزایش خواهد شد تا جایی که جایی برای زشتی نماند. در این ساحت، هم برای راه های نرفته تدبیرمان را با تقدیر الهی هم راستا خواهیم کرد که با توبه، از خطا رفته ها هم باز خواهیم گشت؛ نه فقط در زبان که زبان بیانگر نگاه تمام ساحتی ما به توبه خواهد بود، چنان که امام جواد (ع) برای ما تبیین و ما را بدان تعلیم می فرمایند که «التَّوبَةُ عَلى أربَع دَعائمَ: نَدَمٍ بالقَلب، وَاستغفار, ...ادامه مطلب