مرا به هدایت مدام مفتخر فرما!

زندگی را اگر عالمانه نگاه کنیم، هر لحظه اش درسی خواهد داد که با خواندنش، گامی به پیش برداریم. خنده دار و تلخ؛ این ترکیب متضاد زمانی شکل می گیرد که درس نیاموخته از گذشت روزگار می خواهیم برای دیگران آموزگاری کنیم. آن وقت می شویم مصداقِ"ذات نایافته از هستی بخش" که قطعا نمی تواند "که شود هستی بخش". باید خود را شناخت. جهان خود را شناخت آن وقت می توان جانی یافت که جهان را چراغ باشد. مثل آن دکترِ باتجربه که جایی به نقل از او می خواندم که ۴۸ سال است که با افتخار دکترای پزشکی گرفته ام، حالا پس از ٤٨ سال طبابت ، فهمیده ام که" دردسر ، سردرد می آورد؛ و درددل از دل درد مهمتر است!" ما هم که تا دلتان بخواهد، دردِ سر داریم. معلوم است که سردرد خواهیم گرفت و بر منحنی سرسام هم به دو رو خواهیم رفت. دردِ دل هم که فراوان بشود، نه دل درد که همه جوره درد می گیرد آدمی. این جاست که به توصیه های اخلاقی- مذهبی می رسیم که باید گاهی هم نگاه به آسمان داشت. نگاه به ساحتِ بی کران خداوندگاری که خَلقِ خویش را در بلا رها نمی کند حتی اگر آن خَلق، بداخلاق هم باشد. خدا هوای آدمی را دارد حتی اگر آدمیان اصلا حواس شان به خدا نباشد. پیغامش را بارها شنیده ایم که " شروع کن! یک قدم با تو. تمام گام های مانده اش با من" مسئله این است که ما در همان گامِ نخست می نشینیم. اگر اولین گام را برداریم. اگر "حرکت" را به عنوان یک بایستگی بپذیریم خواهیم دید که گام های مانده چگونه به صفر می رسد. خواهیم دید که حرکت چه برکت هایی را در زندگی به ظهور می رساند. این که می گویند حرکت از تو، برکت از خدا، حقیقتی است که در عرصه واقعیت، به فراوانی تکرار شده است. در همه عرصه های زندگی، حرکت، تحول آفرین و برکت آور است. حرکت نباشد، نعمت هم، دو نقطه ا, ...ادامه مطلب